“Neredeyse ölüyordun, kardeşim.”
Ağabeyim hastane yatağımın yanındaki sandalyeye yığılmadan önce bu sözlerin bir anlamı yoktu. Nispeten rutin bir ameliyatın, ameliyat sonrası üzücü bir tüm vücut enfeksiyonuna dönüşmesinin ardından günlerce can çekişmiştim. Genel cerrah olan ağabeyim lafı dolandıran biri değildi. Bitkin duruşu abartmadığının yeterince kanıtıydı.
Ağabeyim günlerce tıbbi dosyalarım üzerinde düşünmüş, beni öldürmeye çalışan bakteriyi teşhis etmek için umutsuz bir çabayla test üstüne test istemişti. Ruh hali kesinlikle tatsız olsa da, son bir düzeltme ameliyatıyla hayatımı kurtaran oydu. “İyi olacaksın, kardeşim. İyi olacaksın.”
O akşam, hastane yatağımda yatarken, şehirde bir fırtına koptu. Yağmurun rahatlatıcı sesi beni günlerdir ilk kez yatağımdan kaldırdı ve yaşlı bir adam gibi pencerenin yanındaki sandalyeye doğru yürüdüm, yağmur damlalarının seslerini duydum ve sonra pencere pervazına doğru kıvrımlı dereler halinde aktım. Gözlerimi kapatarak, Kutsal Kitap’tan bir ayet kafamda yankılanırken, denemelerin gizemini düşündüm:
“Kardeşlerim, çeşitli denemelerle karşılaştığınızda bunu saf bir sevinç olarak kabul edin, çünkü imanınızın sınanmasının sebat yarattığını bilirsiniz. Azim işini bitirsin ki, hiçbir eksiğiniz kalmadan olgun ve tam olasınız” (Yakup 1:2-4).
Bu pasaj bana çoğu zaman sadistçe bir acı özlemi gibi gelmişti. Hayatının büyük bir bölümünü rahatsızlıktan kaçmaya kararlı bir şekilde adayarak yaşamış biri olarak, mücadeleden keyif alma düşüncesi bana aforoz edilme gibi geliyordu. İmanlı olmak bereketi davet etmiyor muydu? Nasıl olur da imtihanların acı ve ıstırabı saf neşe olarak görülebilirdi?
1980’lerde Biyosfer 2 adlı bir araştırma tesisi, uzayı kolonileştirmek için nelerin gerekli olduğunu test etmek amacıyla kapalı bir ekosistem inşa etti. Her şey özenle düzenlenmiş ve yapılandırılmıştı ve içine dikilen ağaçlar filizlendi, gelişiyor gibi göründü. Sonra çürümeye başladılar.
Botanikçilerin dehşet içinde baktıklarını hayal ediyorum, hiçbir hastalık, akar ya da kurtçuk kanıtı bulamadılar. Ağaçların devrilmesine neden olacak hiçbir şey yoktu; koşullar mükemmeldi. Ve sonra neyin eksik olduğunu fark ettiler – çok basit ama yapının sınırları içinde olmayan bir şey; rüzgar.
Hava çok durgun, çok sakindi – ağaçların sonunun gelmesini garantileyen bir rahatlıktı bu. Ağaçların güçlenmesine ve köklerinin büyümesine neden olan şey doğal rüzgarın basıncı ve çeşitliliğidir. Biyosfer 2’deki ağaçlar ihtiyaç duydukları güneşe, toprağa ve suya sahip olmalarına rağmen, değişen rüzgarların yokluğunda hiçbir dayanıklılık geliştiremediler ve sonunda kendi bolluklarının ağırlığı altında kaldılar.
Bizi Tanrı’ya yaklaştıran şey, sevinçlerimizden çok zorluklarımız olabilir mi? Bize çaresizliğimizi hatırlatırlar ve bizi bol yaşamın tek kaynağına geri götürürler. Romalılar 5:3-5 bizi cesaretlendirir:
“Acılarımızla da övünürüz, çünkü biliriz ki acı sebat, sebat karakter, karakter de umut doğurur. Ve umut bizi utandırmaz, çünkü Tanrı’nın sevgisi bize verilen Kutsal Ruh aracılığıyla yüreklerimize dökülmüştür.”
Yağmur yağmaya devam ederken gecenin çoğunu o pencerenin önünde geçirdim. Vücudum iyileşmeye devam ederken uykuya dalıp çıkarken, Tanrı’nın huzurunu sıcak bir kucaklama gibi hissettim, bana ölüme yakın yolculuğumun her adımında yanımda olduğunu, hayatımı kurtarırken kardeşimin ellerine rehberlik ettiğini ve o hastane odasını Ruhu ile doldurduğunu hatırlattı.
Mücadele dolu Büyük Perhiz mevsiminde yol alırken, denemeleri ve fırtınaları yeni bir şekilde görmeye başlayabiliriz. Acıya karşı hala güçlü bir tiksinti duyuyor olsak da, imtihan rüzgarları bizi vurmaya başladığında Tanrı’nın elini görebilir ve köklerimizin daha da derinleştiği gerçeğiyle teselli bulabiliriz.
Robert L. Fuller, eşi ve üç genç çocuğuyla birlikte Waco, Teksas’ta yaşayan bir yazar ve film yapımcısıdır. Yakında çıkacak olan bir orta sınıf bilimkurgu romanının yazarıdır.
Translation by Miras Publishing.
