Birkaç yıl önce, Presbiteryen kilisemdeki kadın hizmeti hafta sonunu bir Katolik dua inzivasında geçirdi. Günler derin düşünme ve dua ile doluydu ve ben bir öğleden sonrayı ormanlık arazide dolaşarak geçirdim. Haç alanları ile ilk kez burada karşılaştım.
Her bir alan, Pilatus’un İsa’yı mahkum etmesi ya da İsa’nın çarmıha gerilmesi gibi Çarmıha Gerilme hikayesinin bir bölümünü tasvir eden metal bir levhanın bulunduğu büyük bir kayadan oluşuyordu. Taşlar, meşe ve akçaağaç gölgeliklerinin içinde, köpüren bir derenin kenarına yerleştirilmişti ve başlangıçta doğanın içinde güzel bir yürüyüş bekliyordum. Ancak yol boyunca ilerledikçe, fiziksel işaretler çarmıhın ve müjdenin tüm hikayesinin içimde yeniden yankılanmasını sağladı.
Dua labirentleri ve Advent çelenkleri gibi diğer somut tapınma uygulamaları gibi, Haç Alanları da inancımızı somutlaştırmaya yardımcı olur. Gnostisizme ve dikkat dağınıklığına karşı bir siperdirler ve bize İsa’da beden almış bir Tanrı’nın (Yuhanna 1:14), kalbimiz, zihnimiz ve ruhumuz kadar fiziksel bedenlerimizle de sevmemiz gereken bir Tanrı’nın (Markos 12:30) izinden gittiğimizi hatırlatırlar. Ayrıca, Tanrı'nın bizim içimizde ve bizim aracılığımızla yaptığı işlerin yanı sıra, bizden önce bu efsanevi uygulamaları geliştiren ve koruyan Hristiyan nesillerini de anımsatırlar.
Kutsal Yazılar anımsama çağrılarıyla doludur. Mezmur 105 “Yaptığı mucizeleri anımsayın” derken, 1. Korintliler 11:24 “onu anmak” için Rabbin sofrasını yapmamızı söyler. Haç Alanları bize her zaman hatırlamaya değer olan şeyi düşünmemiz için özel bir yer sağlar: Mesih’in kurbanı aracılığıyla Tanrı’nın lütfuyla kurtulduğumuzu ve Tanrı’nın fiziksel yaratımıyla işinin bitmediğini, dünyayı kurtarmak ve yenilemek için çalışarak aramızda aktif kaldığını.
Bu uygulamanın aceleye getirilmemiş fizikselliği o öğleden sonraki dua hayatım için bir nimetti – İstasyonlar yavaş, meditatif bir şekilde yürünmek içindir – ve dolaşırken dualarımın daha odaklanmış ve daha az soyut hale geldiğini gördüm. Dua labirentleri de benzer bir etki için tasarlanmıştır.
Labirentler dairesel labirentler gibi görünür, ancak iki aşamada yürünürler. İlk olarak, fiziksel olarak Tanrı’ya dualar, yakarışlar ve sorular getirerek merkezi ararız. Daha sonra merkeze ulaştıktan sonra labirentin kenarına geri dönerek Tanrı’ya hizmet için yenilenmiş, müjdeye yeniden odaklanmış ve dikkat dağınıklığına eğilimli zihinlerimizden ve duygu yüklü kalplerimizden çıkıp Mesih’le daha gerçek bir birliktelik için dünyaya dönmeye hazırlanırız.
Bu alanlar ve labirentler, bizim yapmaya eğilimli olabileceğimiz gibi, yorgun bedenlerimizi görmezden gelmez. Bunun yerine, adım adım bizi Tanrı’ya yaklaştırırlar – yorgun bacaklarımıza, kırık kalplerimize ve terli ellerimize rağmen değil, onlar tarafından ve onlar aracılığıyla.
Günümüzde yaygın olarak Katoliklikle ilişkilendirilse de, her iki uygulamanın da köklerinin, İsa’nın çarmıha yaklaşırken attığı adımları takip eden ilk Hıristiyanların hac yolculuklarına dayandığına inanılmaktadır. İstasyonlar ve labirentler zor, tehlikeli ve pahalı hac yolculuklarına yerel bir alternatif sunarak erken kilisede ve Orta Çağ’da Hristiyanların ulaşılabilir bir ölçekte somut bir dua ve hatırlama yolculuğu deneyimlemelerine olanak sağlamıştır.
Labirentin temel konsepti daha da eskidir ve Antik Yunan’daki Theseus ve Minotaur hikayesine kadar uzanır. Hristiyanlar bu fikri yeniden ele alarak ilk kez dördüncü yüzyılda Cezayir’deki bir kilisede ibadet için bir labirent kullanmışlardır. Erken dönem labirentleri minyatür bir hac yolculuğu işlevi görmenin yanı sıra Hıristiyan yolculuğunun dönemeçlerini de temsil ediyordu. Dokuzuncu ve onuncu yüzyıllar boyunca erken ortaçağ kiliselerinde giderek daha popüler hale geldiler ve kilisenin ikinci bin yılında Avrupa kıtasına yayıldılar.
Ve dua labirentleri, kökleri pagan bir bağlama dayanan müjdenin tek fiziksel işareti değildir. Advent çelengi de, defne ve zeytin dallarından oluşan çelenklerin büyüklük ve zenginliği sembolize etmek için taç olarak takıldığı antik Greko-Romen kültüründen ve bahar umudunu sembolize etmek için yaprak dökmeyen çelenkler kullanan erken ortaçağ Avrupa’sındaki Germen kabilelerinden gelmektedir.
Kilise bu çelenkler için yeni ve daha iyi kullanım alanları buldu. Yaprak dökmeyen yaprakları hem Mesih aracılığıyla sonsuz yaşamı hem de Tanrı’nın sonsuz doğasını sembolize etmek için yapılmıştır. Çobanpüskülü ağaçlarının kırmızı meyveleri ve dikenli yaprakları İsa’nın kanını ve acı veren dikenli tacını hatırlatırdı.
Daha az eski bir gelenek olsa da, Advent mumları, sabırlı ve aşamalı Haç İstasyonları gibi meditasyon ve hatırlamayı teşvik eder. Genellikle Advent çelenginin üzerinde veya yakınında sergilenen ve Noel’e giden haftalarda yavaşça yakılan mumlar bize inancımızın çok değer verdiği “olacak ama henüz değil” gerilimini hatırlatır. Advent’e yaklaştıkça seviniriz; ancak bu dünyayı dolduran acı ve kederin de farkındayızdır ve İsa’nın tekrar geleceğini umutla hatırlarız.
Müjde kurtuluşun muhteşem bir resmidir. Ancak çok iyi bildiğimiz öyküler, ayetler ve vaazlardaki mucizeyi unutarak kolayca yolumuzdan sapabiliriz. İnancımızın bu fiziksel hatırlatıcıları bizi tekrar odak noktamıza getirebilir, düşünme ve somutlaştırma için alan yaratarak müjdenin güzelliğini bir kez daha, adım adım, sıra sıra, mum mum kavramamızı sağlayabilir.
Rabekah Henderson inanç, mimari ve çevremizdeki inşa edilmiş dünyayı ele alan bir yazardır. Raleigh, NC’de yaşıyor ve Mere Orthodoxy, Common Good ve Dwell’de yer aldı.
Translation by Miras Publishing.
